Wanneer rouwen een rauw randje krijgt
Geluksmomentjes
Gelukkig zijn de dagen van regen achter ons en schijnt het zonnetje op m’n laptop. Vanachter mijn werkplek heb ik uitzicht op mijn tuintje en zo af en toe is er ‘muziek terwijl ik werk’ van een ijverige koolmees. Geluksmomentjes die me even uit de bubbel halen waarin we nu leven. Een bubbel die ervoor zorgt dat mijn gesprekken met nabestaanden voor nabestaandenzorg nu per telefoon gaan…Helaas, het kan niet anders. Het is begrijpelijk dat wel, maar verre van fijn en het voelt zó niet goed! In de persoonlijke gesprekken is er ruimte voor een luisterend oor en nemen we de ‘papierwinkel’ door. Tijdens het gesprek is er tussen die twee een redelijke balans. Alleen deze dagen is de balans uit balans…
“Mag ik je terugbellen wanneer het mij niet lukt om het zelf te regelen?”
Deze vraag kreeg ik deze dagen aan het eind van het telefoongesprek. Ik weet nu al dat mevrouw mij gaat bellen. Niet omdat het haar niet lukt, maar gewoon voor een praatje in deze stille dagen. En ja dat is oké, graag zelfs. En ik…? Wat zou ik graag in mijn auto stappen en naar haar toe rijden. Het is geen optie: rouw en Corona is zo oneerlijk! We hebben in ieder geval afgesproken dat, wanneer het weer mogelijk is, er een afspraak komt waarin we elkaar ‘live’ zullen ontmoeten. Van het gesprek heb ik een verslag gemaakt dat ze samen met nog wat andere informatie toegezonden krijgt. Niet per e-mail, maar ‘gewoon’ per post…samen met een kaartje met een geschreven en persoonlijk woordje voor haar. In de hoop dat dit haar even uit de bubbel haalt en een geluksmomentje brengt.
Nabestaandenzorg begint bij leven.
De ‘papierwinkel’ hebben we telefonisch kunnen doornemen en daar kwam uit dat ze het gelukkig goed had geregeld. Er waren o.a. (levens)testamenten en mevrouw was redelijk op de hoogte van hoe alles werkt en hoe de administratie was ingericht. Een lichtpuntje in een, ook zonder Corona, toch al moeilijke tijd. Nabestaandenzorg begint bij leven. Helaas zijn heel veel mensen zich daar niet van bewust en komen nabestaanden hier pas achter als het vaak al te laat is en er niets meer te regelen valt. Hier ligt nog een mooie taak voor ons!
En nu
Er zit niet anders op dan voorlopig de gesprekken telefonisch te doen om zo de eerste zorg aangaande de ‘papierwinkel’ weg te nemen door deze stap voor stap te doorlopen én waar mogelijk er te zijn voor de nabestaanden. Er zijn nabestaanden waarmee ik gelukkig nog wel een persoonlijk gesprek heb gehad. Zij hebben veelal hun dierbare nog een afscheid kunnen geven, zoals zij dat graag wilden. Zij rouwen en inmiddels zitten ook zij nu veelal in een isolement. Een dezer dagen kruip ik achter mijn bureau, pak mijn telefoon en ga genieten van mijn uitzicht en ondertussen…ga ik nog een aantal nabestaanden bellen die ik al persoonlijk heb ontmoet. Nog een extra ‘belletje’ in de hoop, zo ook deze nabestaanden even een ‘geluksmomentje’ te geven.
Zorg goed voor elkaar…
Edith Maas
