Blog van Judith Nijland - Rondom Overlijden

Ze had hoestklachten. De huisarts vertrouwde het niet en zei dat het was beter dat ze opgenomen werd. Ze liep zelf naar de ambulance....
Dit is het laatste wat hij van haar heeft gezien. Een paar dagen later werd hij zelf opgenomen. Zij heeft het niet gered. Hij is niet meer bij haar geweest; zelfs niet op haar crematie ... en nu zit hij alleen in zijn huis. Hij kan het niet bevatten: 62 jaar waren ze samen. Ze hadden geen kinderen. Ze hadden het goed samen. En nu moet hij op zijn 84ste  alleen verder. Gelukkig is er een zwager die zijn belangen behartigt en een hele lieve hulp die veel voor hem doet en de boodschappen haalt. Maar wat moet hij zonder zijn vrouw; hoe moet hij verder?

Vier maanden geleden blies haar man zijn laatste adem uit in het Hospice. Het was een zware strijd voor hem en voor haar was het heel onwerkelijk. De laatste jaren hadden in het teken gestaan van haar levensbedreigende ziekte. Ze gingen er vanuit dat hij haar zou overleven. Hij deed ook alles voor haar. Zo was hun huwelijk altijd wel geweest maar tijdens haar ziekte nam hij bijna alle taken over. Nu is ze alleen. Ze weet het niet meer en wat ze nog erger vindt: ze voelt zich helemaal onthand. Ze heeft het gevoel dat ze niets kan. Haar familie zegt: je moet verder, waar is de krachtige vrouw die je ooit was?
Ze zou er zo graag eens uit willen, maar ja...Corona. Even een bezoekje aan Intratuin, bezoek ontvangen, een knuffeltje van haar (klein)kinderen: het zit er niet in. De vrees voor haar kwetsbare gezondheid en die van anderen zorgen voor het enorme gevoel van alleen zijn. De schrijnende pijn van het verdriet en het gemis van haar echtgenoot voelen als een te zware last.

Twee voorbeelden van cliënten die ik op dit moment begeleid in een zo intens verdrietige periode in hun leven waarin het Covid 19 virus het leven nog eens dubbel verzwaart.

Bijna een jaar geleden alweer, ben ik gestart met RondomOverlijden. Gedreven door datgene wat ik als praktijkondersteuner in een huisartsenpraktijk zag: de worsteling in verlies en verdriet, verlies van levensverwachting of van een dierbare. Ik wilde er voor deze mensen zijn. Dat corona zijn intrede zou doen kon ik niet voorzien en hoe graag had ik het anders gehad. Zodat deze cliënten geen of minder leed hadden moeten doorstaan.

In deze tijd houd ik me vooral bezig met begeleiding van mensen in rouw en verlies van een dierbare. Het geeft mij voldoening en de zekerheid dat ik de goede weg ben ingeslagen. Dat ik er mag en kan zijn in deze voor deze cliënten zo intens emotionele en eenzame periode.

Judith Nijland