Blog van Ester Wentzel
Ze kreeg de diagnose en een prognose mee. Zorgen voor haar gehandicapte echtgenoot en moeder veranderde langzaam in verzorgd worden. Samen met haar dochter beleefde ze dierbare momenten bij het doorlopen van de kasten op spullen die niemand meer zou missen. Hierdoor kwam ze bewust los van de aardse materie en berustte ze in haar lot.
De weduwe moest afscheid nemen van haar enige dochter. Met haar kleindochter bezochten ze regelmatig haar graf. Voor haar had het leven alle glans verloren en haar kaarsje doofde langzaam. Kleindochter ontruimde de kamer en liet de geschiedenis van dit kleine gezin door haar handen gaan.
Door zijn handicap voelde het leven al zwaarder. De stapels post hoopte zich op. Hij bewaarde alles voor je weet nooit wanneer. Op zijn: 'Wil je me helpen?' organiseerde zijn dochter de chaos en maakte het weer werkbaar om zelf verder te kunnen. Zijn nabestaanden konden de belangrijke gegevens vinden en waren op de hoogte van zijn wensen. Een hele zorg minder.
Haar moeder wist dat ze door haar ziekte zou komen te overlijden. Ze luisterde naar de verhalen en ontving uit warme hand. Na het overlijden van haar moeder, haar laatste grootouder en een aantal jaren later haar vader bleven alleen de herinneringen, de waardevolle spullen en stapels fotoboeken over. De mooiste spullen kregen een plekje in haar huis en de herinneringen bewaart ze in haar hart. De meest dierbare foto's uit de oude fotoboeken blijven voor altijd digitaal bewaard.
De dochter in deze verhalen, is de schrijfster van dit blog. Het leerde haar vasthouden en afscheid nemen. Liefdevol aanduwen en diep rouwen. Bijna verdrinken in verdriet en weer boven komen drijven. Spullen loslaten en administratief vasthouden.
Ze leerde hierdoor dat je als nabestaande pas echt kunt rouwen als je deze lastige fase met zorg kunt beleven. Door haar ervaring te delen brengt ze met nabestaandenzorg rust tijdens die onzekere periode na het overlijden van een dierbare. Voor de hulpvrager geeft praten over een probleem met een gelijkgestemde een gevoel van gelijkwaardigheid en verbonden zijn. Diegene heeft immers iets soortgelijks ook beleefd of moeten doormaken.
Ester Wentzel
