Het verhaal van Martine Mell

“Het is wat het is”. De keren dat ik deze woorden het afgelopen half jaar heb uitgesprokenzijn niet meer te tellen. Toen ik begin dit jaar met wat vage klachten naar de huisarts ging, kon ik niet bedenken wat de uitkomst zou zijn. Er bleek een niet zo’n klein gezwel op mijn schildklier te zitten. Het moment dat de huisarts me belde met de boodschap dat er meer onderzoek gedaan moest worden, “want dit is geen cyste”, brak er totale paniek uit. Met als hoofdgedachte: “Hoe vertel ik mijn familie dat ik iets onder de leden heb wat misschien wel kanker is? ”Ik wist het niet dus ik besloot te wachten. Wachten totdat ik meer duidelijkheid had of totdat de ergste paniek verdwenen was. En dat moment kwam na een aantal weken.

De zekerheid welke kant het op zou gaan, de goede of de slechte, zou ik uiteindelijk pas krijgen na een operatie. Hoewel de artsen mij op het hart drukten dat ze zich, zelfs in het geval van slecht nieuws, geen zorgen maakten deed ik dat wel. Een beetje om mijzelf en vooral om mijn, jongvolwassen, kinderen. Want stel dat het mis gaat, hoe laat ik ze dan achter? Wat krijgen ze, naast het regelen van mijn uitvaart, allemaal nog meer voor hun kiezen?

Door mijn werk als nabestaandenbegeleider weet ik natuurlijk wel wat mijn kinderen in dat opzicht te wachten zou staan. Ik zie dat met regelmaat terug bij mijn cliënten. Een hoop administratieve rompslomp in een periode van verdriet en rouw. Daar zit niemand op te wachten. Hoewel ik natuurlijk het een en ander op papier had staan, besloot ik weer even kritisch te kijken naar de manier waarop ik mijn nalatenschap geregeld had. En in alle eerlijkheid: dat kon beter. Het was alweer een aantal jaar geleden dat ik hier voor het laatst aandacht aan had besteed. Sinds die tijd waren er een aantal dingen veranderd. Van single naar nieuwe liefde, van loondienst naar een eigen onderneming.

Ik pakte de nalatenschapsorganizer erbij die ik altijd aan mijn klanten verstrek en vulde deze opnieuw in. Zo geschreven in een enkele zin lijkt het iets wat snel gepiept was maar niets is minder waar. Het kostte moeite. Ik was namelijk met hele andere dingen bezig. Mijn gezondheid. Ik had een lichaam wat mij in de steek liet. Dat bracht rouw. En regelmatig een ritje naar het ziekenhuis.

Al met al heeft het hele ziekteproces van begin tot eind 7 maanden geduurd. Toen kreeg ik na de operatie het verlossende bericht van de oncologisch chirurg dat mijn gezwel weliswaar behoorlijk groot was maar wél goedaardig. Reden voor een feestje.

Inmiddels zijn er, na het goede nieuws, alweer een flink aantal weken verstreken. Ik heb een groot deel van mijn werkzaamheden weer opgepakt. En ik heb er een rouwervaring bij waardoor ik mijn klanten nog beter kan helpen. Want een leven dat op rolletjes loopt kan zo van het ene op het andere moment veranderen. Mocht je al lange tijd denken: “die nalatenschap regelen dat komt wel“ dan adviseer ik je:  

Regel je zaken op het moment dat het goed gaat. Nu heb je de tijd en de energie om erover na te denken en het zonder kopzorgen in orde te maken. Dat geeft jou en je erfgenamen rust en ruimte in het hoofd op het moment dat het nodig is.

Liefs,

Martine Mell
Budgetcoaching en Nabestaandenzorg