Een verhaal uit de dagelijkse praktijk een van de nabestaandenbegeleidsters...

 

We horen vaak dat eenzaamheid voorkomt onder de ouderen maar als je het meemaakt tijdens bezoeken dan is dat erg schrijnend. Onlangs bracht ik een bezoek aan een nabestaande en op dat moment waren de kinderen aanwezig en de nabestaande kreeg de aandacht die zij verdiende. Er werden verhalen verteld over haar man en vader en het voelde echt als een warm gezin. Echter toen ik na weken weer terug kwam voor het vervolg gesprek bleek dat de persoonlijke aandacht/ steun voor de nabestaande minimaal aanwezig was, de kinderen kwamen weer minder want zij hadden het erg druk met hun eigen gezin en met werken. De kleinkinderen vonden oma op dit moment niet zo gezellig en waren na de uitvaart niet meer geweest. Gelukkig kon ik iets langer blijven en hebben we nog gesproken over haar man en mevrouw gaf ook aan, dat het leven voor haar op deze manier niet meer zo hoefde. De lange dagen, het gemis van haar man na 60 jaar huwelijk, ze was eigenlijk wel klaar met het leven. Het was goed zo.

Ook bij een andere dame waar ik op bezoek ging was de situatie helaas vergelijkbaar. Haar man was pas overleden en haar kinderen waren er voor haar, tot op bepaalde hoogte. Zij waren immers druk met hun eigen gezin en moeder en oma was immers toch zo sterk, die zou zich wel redden. Echter de vele administratieve/ financiële zaken die nog geregeld moesten worden, daar hadden de kinderen geen idee van. En eerlijk gezegd wilden ze daar ook niet mee belast worden. Er was toch iemand (ik, dus) die hun moeder bijstond in deze moeilijke materie en het zou wel goed komen. Samen hebben we dit traject doorlopen en na het einde van de bezoeken zei mevrouw, nu alles goed geregeld is voel ik mij 100 kg lichter. Maar het mooiste compliment dat ze mij gaf was dat ze zei: Bedankt dat ik bij jou mezelf mocht zijn…en dat kan ik niet bij mijn kinderen.

Helaas heb ik nog veel meer voorbeelden van eenzaamheid maar gelukkig kunnen wij deze mensen helpen en hoe mooi is dat!

Jolanda van den Dungen

jolanda.jpg
Vivian Bax